کارگردان پایتخت سریال ماورایی می سازد، ترس عجیب سیروس مقدم - وبلاگ نیما

به گزارش وبلاگ نیما، سیروس مقدم شب گذشته با حضور در برنامه چهل تیکه، از ترس عظیم خود در زندگی گفت.

به گزارش گروه سیما وبلاگ نیما از وبلاگ نیما جوان، برنامه چهل تیکه در فصل جدیدش همانند فصل های قبلی سراغ مهمانانی رفته که از گذشته و نوستالژی هایشان می گویند. هر شب در این برنامه با چهره های قدیمی گفت و گو می گردد.

شب گذشته، سیروس مقدم کارگردان باسابقه تلویزیون در برنامه چهل تیکه حضور پیدا کرد و درباره موضوعات مختلف صحبت کرد.

در بخشی از برنامه، مقدم درباره ترس خود در زندگی گفت: ترس من از گیر افتادن در یک جای تنگ است. احساس می کنم باید دورم روشن باشد و نور ببینم. این ترس از بچگی با من بوده و بزرگترین هراس من این است که در چنین شرایطی فوت کنم.

وی اضافه نمود: دوست دارم زمانی که همه جا را می بینم، از جهان بروم. علت آن بیشتر ذهنی است؛ برای خود اینگونه تحلیل کردم که چون کارم دیدن است، می ترسم آن را از من بگیرند. احساسم این است که با گیر افتادن در یک جای تنگ جهان تمام می گردد.

این کارگردان درباره اولین دستمزد حرفه ای و آرزوی خود گفت: وقتی که اولین دستمزد دندان گیر را در زندگی ام گرفتم، دلم می خواست یک ماشین کروک دو در آلبالویی بخرم. نه آن زمان بلکه الان هم این کار را انجام نداده ام؛ دیگر برای من مسخره شده است. به این نتیجه رسیده ام که هرچه آدم جمع و جور تر زندگی کند مصائب و دردسر هایش کمتر است.

مقدم درباره کار هنری جدیدش مطرح نمود: در آخرین صحبتی که ما با مدیران سازمان صدا و سیما داشتم، گفتند جای سریال ماورایی در رسانه ملی خالی است. اکنون روی سوژه ای با این موضوع کار می کنم؛ بحث اصلی این سریال بهشت و جهنم است. کار تحقیقی آن را آغاز کردم و ان شاءالله به مرحله نگارش فیلمنامه برسد.

وی تأکید کرد: جای این سریال ها در ماه رمضان بسیار خالی است. مسائل معنوی که به بهشت و جهنم و عالم برزخ مربوط می گردد، برای انسان ها مهم است. امیدوارم این طرح با یاری و مساعدت رسانه ملی به نتیجه برسد.

کارگردان سریال پایتخت درباره اینکه چه کاری دوست داشته انجام دهد که هنوز نتوانسته، گفت: چند وقت پیش هم این موضوع را گفتم و دوباره تکرارش می کنم؛ من چند سال پیش کتاب پایی که جا ماند خاطرات سید ناصر حسینی پور را خواندم. او در جزیره مجنون از ناحیه پا مجروح و اسیر شد و حتی عراقی ها نام او را به صلیب سرخ ندادند. اولین بار که کتاب را خواندم، دیدم او کتابش را به شکنجه گر خود تقدیم نموده و این موضوع برای من جذاب بود. در مصاحبه ای اعلام کردم که تنها آرزویم در کار هنری این است که کتاب پایی که جا ماند را به تصویر بکشم. همان روز ها نویسنده کتاب با من ارتباط گرفت و با هم صحبت کردیم.

کارگردان روز حسرت اعلام کرد: البته شنیدم دوستان دیگری هم می خواهند فیلمی را با اقتباس از این کتاب بسازند؛ اما ناراحتم که آن ها کاری انجام ندادند و نگذاشتند من هم کارم را جلو ببرم. من اگر حرفی می زنم و می خواهم اثری را بسازم، به شش ماه نمی کشد آن محصول هنری ساخته می گردد. واقعاً حیف است؛ این کتاب و موضوع آن به درد نسل امروز می خورد و به تصویر کشیدن آن می تواند شجاعت، پایداری، مقاومت، تحمل و صبوری را یاد آنها بدهد.