کاراکتر های جهان سیاست روی پرده سینما - وبلاگ نیما

به گزارش وبلاگ نیما، مجله دیجی کالا - صوفیا نصرالهی: یکی از جذاب ترین نقش هایی که هر بازیگری در کارنامه اش می تواند ایفا کند حضور روی پرده، در نقش سیاستمداران طول تاریخ است. حضور در فیلم های بیوگرافیکی که گاهی با دقت زندگی سیاستمداران را به تصویر می کشند و گاهی هم مقداری درام و حتی کمدی با آن مخلوط می کنند.

این فهرستی از کاراکتر های جهان سیاست در برخی از بهترین فیلم های سیاسی جهان است که توسط بهترین بازیگران به تصویر کشیده شده اند. بازیگرانی که برای ایفای این نقش ها برنده جوایز گوناگون شده اند.

آدولف هیتلر با بازی برونو گانز

فیلم سقوط

عنوان اصلی:

The Downfall

محصول:

2004

سقوط الیور هرشبیگل گرچه ساعات سرانجامی زندگی آدولف هیتلر را به تصویر می کشد، اما شخصیت پیچیده مهمترین کاراکتر قرن بیستم را به خوبی ارائه داده و از افتادگی تا غم پس از شکست او را به خوبی نمایش می دهد.

فیلم هرشبیگل با دقت به واکاوی شخصیت منفور قرن گذشته می پردازد و این در حالی است که قصه خود را از منظر ترودل یونگه منشی شخصی هیتلر که در آن زمان علاقه خاصی به پیشوایش داشت، روایت می کند. دیدگاهی که از منظر یک ستایشگر محض نقاط ضعف و قوت کاراکتر را ارزیابی کرده و رئالیستی ترین تصویر ارائه شده در سینما را از او به یادگار می گذارد.

برونو گانز پیروز شده ساعات اضطراب آور سرانجامی و ناامیدی هیتلر را به شکلی جان ببخشد که می توان آن را محتمل ترین تصویر از واقعیت در نظر گرفت. سکانس مونولوگ به یادماندنی فیلم، خروش دیوانه وار او پشت در های بسته بر سر افسران عالی رتبه اش و گریه کارمندان و نزدیکانش پشت در، نشانی از صحیح بودن معادله های فیلم است.

ماهاتما گاندی با بازی بن کینگزلی

فیلم گاندی

عنوان اصلی:

Gandhi

محصول:

1982

جذابیت اصلی شخصیت گاندی در فیلم ریچارد آتن بورو بیش از هر عنصر دیگری مرتبط به سیر تکامل شخصیتی است که با دقت فراوان در مقابل چشم های مخاطبان شکل می گیرد.

کاراکتر گاندی از زمانی که در انگلستان به تحصیل می پردازد و با پرهیز از خوردن گوشت و الکل خود را در جهت فلسفه عدم خشونت می بیند تا زمانی که ملقب به ماهاتما یا همان (روح بزرگ) می شود، جهت طولانی را طی کرده است. جهتی که در پیچ و خم شخصیت پردازی کاراکتر موجود در فیلم به خوبی دیده می شود.

بن کینگزلی در مهمترین نقش آفرینی کارنامه اش به خوبی تغییر ظریف دیدگاه های گاندی را در طول زمان به نمایش می گذارد.

جنبش بدون خشونت گاندی به معنای این نیست که تمام ویژگی های گاندی از لحاظ تاریخی مثبت بوده است، اما باید این نکته را در نظر داشت که گاندی بیش از هر شخص دیگری به قضاوت اعمال خود می پرداخت و زمانی که به عنوان رهبر سیاسی و معنوی هند انتخاب شد اشراف قابل توجهی نسبت به خصوصیات روحی خودش داشت.

جان بریلی در مقام نویسنده فیلمنامه تمرکز خود را بر چگونگی طی کردن جهت و تکامل شخصیت او گذاشته است. کاراکتر ماهاتما گاندی از این منظر در زمره جذاب ترین شخصیت های برگرفته از واقعیت قرار می گیرند.

ریچارد نیکسون با با بازی فرانک لانگلا

فیلم فراست/نیکسون

عنوان اصلی:

Frost/Nixon

محصول:

2008

شخصیت ریچارد نیکسون فارغ از در نظر دریافت نقش مهمی که در تاریخ معاصر آمریکا بازی می کند پر از نکات جذاب و پیچیده است. نیکسون از زمانی که دومین معاون جوان ریاست جمهوری آمریکا در تاریخ بود تا رسیدن به ریاست جمهوری دچار تناقضات فراوانی بود و البته خودش را صاحب هوش فراوانی می دانست.

نقش آفرینی فرانک لانگلا در فراست/نیکسون ران هاوارد پرتره ای پیچیده و البته بسیار نزدیک به کاراکتر نیکسون است. نیکسون که در این فیلم صاحب همان هوشمندی است که در حقیقت بانی اصلی رسیدن او به مقام ریاست جمهوری شد و در عین حال در برابر خبرنگار حرفه ای مانند دیوید فراست بار دیگر همان اشتباهی را تکرار می کند که باعث کناره گیری اش از پست ریاست جمهوری شد.

نیکسونِ لانگلا تا زمانی که طرف مقابل را در موضع ضعف نبیند تیزهوش، محتاط، خوش بیان و گزیده گوست. مشکل اصلی از لحظه ای شروع می شود که او حس پیروزی در جنگ را لمس می کند و طرف مقابل را خلع سلاح می بیند. در همان لحظه برگ های برنده اش را با هم می سوزاند. او تشنه شنیدن تمجید، شیفته بیان خاطره و گرفتار گونه ای نارسیسیم احمقانه است.

ارنستو چه گوارا با بازی بنسیو دل تورو

فیلم چه

عنوان اصلی:

Che

محصول:

2008

به تصویر کشیدن شخصیت پیچیده ای، چون ارنستو گوارا دلا سرنا ملقب به چه برای سینما مسئله ای حساس و سخت به نظر می رسید. عملکردی که با کوچکترین قضاوت از سوی خالقین اثر به فیلمی بی ارزش و به قولی سفارشی مبدل می شد.

استیون سودربرگ در وهله اول عنصری با نام قضاوت را از اثرش حذف کرده و با توسل به فیلمنامه پیتر بوچمن که برگرفته از کتاب یادداشت هایی از جنگِ انقلاب کوبا نوشته شخص چه گواراست به شرحی دقیق از زندگی این آزادیخواه آرمان گرا از زمان شروع مبارزتش در کوبا تا کشته شدنش در بولیوی می پردازد.

ارنستویِ دل تورو انسانی با ویژگی های مثبت و منفی است که او را از نسخه های دیگری که از چه گوارا دیده ایم متمایز می کند. چه گوارا در تقابل با اتفاقاتی که مردم آمریکای جنوبی دیگر به گذر کردن از کنار آن عادت کرده اند به جوش و خروش درمی آید و در قبال اتفاقاتی که دیگران را برآشفته می کند خاموش و بی تفاوت است.

بیماری آسم اش به جای زمین گیر کردن وی برای او حکم قدرتمندترین محرک را دارد و در نهایت درونگرا بودنش نسبت به فرد مقابل اش تعابیر مختلف دارد. برای فردی که دلایل او را درک می کند تحسین برانگیز و برای یک خائن تهدیدی هولناک محسوب می شود.

فیلم چه نقطه به تعالی رسیدن بنسیو دل توروست. او برای ایفای این نقش هفت سال از زندگی خود را صرف مطالعه زندگی چه گوارا کرده است. شمایل فوق العاده کاریزماتیک چه گوارا به اندازه ای با ویژگی ها و توانایی های دل تورو همخوانی دارد که در باورپذیری نقش کمک زیادی کرده و وجوه مختلف شخصیت چه را در مقاطع مختلف زمانی با ظرافت به تصویر کشیده است.

نلسون ماندلا با بازی مورگان فریمن

فیلم شکست ناپذیر

عنوان اصلی:

The Invictus

محصول:

2009

آثار سینمایی، تلویزیونی و مستند پرتره های زیادی درباره زندگی نلسون ماندلا ساخته شده است. در میان این آثار، شکست ناپذیر کلینت ایستوود که شخصیت رئیس جمهور ماندلا را پس از به قدرت رسیدن مورد بررسی قرار می دهد نمایی هوشمندانه تر از شخصیتی است که مشهورترین چهره مبارزه علیه آپارتاید در آفریقای جنوبی محسوب می شود.

ماندلا در حالی به استقبال تیم راگبی کشورش می رود و از آن ها توقع قهرمانی جهان را دارد که اکثر قریب به اتفاق این تیم را جامعه سفیدپوستان آفریقای جنوبی تشکیل داده اند. اقدامی که در راستای اعتقادات عدم توسل به خشونت و صلح طلبی او شکل گرفت و نقش تغییر تفکر اولین رئیس جمهور آفریقا پس از انتخاباتی دموکراتیک را برجسته می کند.

مورگان فریمن در فیلم شکست ناپذیر شمایلی چند بعدی از ماندلا عرضه می کند. کمتر سخن می گوید، آرام راه می رود و در زمان مناسب قاطعانه برخورد می کند. حضور کوتاه تر وی نسبت به دیگر آثار برگرفته از زندگی نلسون ماندلا، کیفیت شخصیت پردازی و بازیگری در این نقش را به سادگی ارتقا بخشیده و کلیت این روند را دچار دگرگونی می کند.

شکست ناپذیر تصویری موشکافانه از شخصیت ماندلای رئیس جمهور را ارائه می دهد که لازمه ساخت و شناخت کاراکتری با خصوصیات ملموس و انسانی در این مقیاس است.

آبراهام لینکلن با بازی دانیل دی لوئیس

فیلم لینکلن

عنوان اصلی:

Lincoln

محصول:

2012

طبق آن چه از آبراهام لینکلن شنیده ایم توقع داریم که او رهبری کاریزماتیک با ویژگی هایی مثل قدرت، پویایی، خوش صحبتی و تفکر باشد. خصایصی که در کاراکتر آبراهام لینکلن فیلم استیون اسپیلبرگ تنها با گذشت چند سکانس قابل مشاهده است.

مهمترین نکات شخصیت پردازی لینکلن در نامه دنیل دی لوئیس به اسپیلبرگ قابل رویت است وقتی می نویسد: او فردی به شدت قدرتمند و در حال حرکت رو به جلو است.

عناصر تشکیل دهنده شخصیت لینکلن گرچه در کنار یکدیگر او را به شمایل یک قهرمان تمام عیار نزدیک می کند، اما خوانش دی لوئیس در جهت شخصیت پردازی او در هیچ کدام از عناصر مشهوری که لینکلن را با آن ها می شناسیم، به نقطه اوج خود نمی رسد.

در حقیقت مخاطب همان طور که با آبراهام لینکلن گوینده نطق گیتسبورگ، نویسنده اعلامیه آزادی بردگان و پایه ریز سیاست های نوین آمریکا آشنا می شود، در عین حال با شخصیتی روبه روست که برای برقراری دموکراسی جنگی خونین راه انداخته و در اتمام آن با وحشت روی صندلی چوبی، درست در میانه میدان نبرد می نشیند.

وحشتی که نه در عملکردش مقابل جمهوری خواهان تندرو از او به خاطر داریم و نه در مسامحه اش با دموکرات های ضد جنگ. وحشتی که از لایه های مسکوت احساساتش نشات می گیرد.

دنیل دی لوئیس در قالب شخصیت لینکلن به تعاملی صحیح با اسپیلبرگ می رسد و در نهایت یکی از کامل ترین کاراکتر های آثار این کارگردان باتجربه سینما را رقم می زند و اولین جایزه اسکار بازیگری برای فیلم های اسپیلبرگ را از آن خود می کند.

دی لوئیس به درستی نبض انسانی شخصیت اش را در دست دارد و آن را به تکاملی موزون می رساند. سکوت هایش خردورزانه، خروش هایش تکان دهنده و نمایش مرز باریک اندوه و وحشت اش در سکانس میدان جنگ متاثر کننده است.

مالکوم ایکس با بازی دنزل واشنگتن

فیلم مالکوم ایکس

عنوان اصلی:

Malcolm X

محصول:

1992

مالکوم ایکس فعال حقوق مسلمان های سیاهپوست آمریکایی بود، اما برای رسیدن به این عنوان راه بسیار پرفراز و نشیبی را پشت سر گذاشت. اسپایک لی برای به تصویر کشیدن زندگی مالکوم وفاداری قابل احترامی به تکیه کلام وی یعنی از هر راه ممکن دارد. تکیه کلامی که رمز گشودن صندوق شخصیت او به نظر می رسد و مالکوم آن را از نمایشنامه دست های آلوده ژان پل سارتر وام گرفته است.

اسپایک لی در هیچ یک از سکانس های فیلم از بزرگ نمایی رویداد ها یا غلوآمیز جلوه دادن واکنش های مالکوم در برابر پیشامد های زندگی اش خودداری نمی کند. مالکوم ایکس اعتقادی به بردباری در برابر ظلم هایی که خود به خوبی طعم آن ها را چشیده بود نداشت.

فیلم مالکوم ایکس نمونه مناسبی برای اثبات این ادعاست که دنزل واشنگتن تبحر خاصی در به تصویر کشیدن شخصیت های برگرفته از واقعیت دارد. واشنگتن تمام جزییات این شخصیت را با دقت مطالعه کرده و پرتره ای خوش رنگ و لعاب از مالکوم ایکس به معرض نمایش می گذارد.

مارگارت تاچر با بازی مریل استریپ

فیلم بانوی آهنین

عنوان اصلی:

Iron Lady

محصول:

2011

اثر فیلیدا لوید از نقطه ای شروع می شود که سرانجام راه مارگارت هیلدا رابرتز است. زمانی که تبعات بیماری آلزایمر در زندگی وی مشهود شده و در لحظاتی متاثر کننده واقع شده است. این سرانجام را می توان به سرانجام دوره تاچریسم تعمیم داد. جایی که حزب محافظه کار پس از 18 سال حاکمیت بر بریتانیا سکان هدایت دولت را به تونی بلر سپرد.

شخصیت مارگارت تاچر از این حیث در میان جذاب ترین شخصیت پردازی های تاریخ سینما حضور دارد که او بنیانگذار بسکمک از اولین ها در تاریخ سیاسی کشورش است. اولین زنی است که به ریاست یک حزب سیاسی درآمد و از سوی دیگر اولین زنی است که در مقام نخست وزیری کشورش در سه دوره پیاپی ابقا شد.

مارگارت تاچر فیلم لوید مشخصا از جریانات جنگ سرد استفاده های شایانی می برد. او پایه های پیروزیت های خود را در دل نابسامانی کشور های کوچک و بزرگ جهان بنا کرده و از همین سو با ایده وحدت پولی اروپا و اروپای بدون مرز به شدت مخالفت می کند.

مریل استریپ برای ایفای نقش سختی که پیش رو داشت هیچ گاه به دیدار تاچر نرفت و با توسل به فیلم های آرشیوی باقی مانده، پرتره ای درخشان از شخصیت سیاسی وی ارائه داد. مریل استریپ در پی شناخت بهتر شخصیت تاچر مطالعات جامعی انجام داد.

زمانی که در ابتدای فیلم تاچر پا به سن گذاشته با همسر مرحوم شده اش حرف می زند به صورت همزمان بار مثبت و منفی متناقضی به سوی مخاطبان روانه می کند. راز پیروزیت استریپ در نقش آفرینی تاچر را می شود در همین سکانس مهم ارزش گذاری کرد.

تصمیمات عجیب تاچر که می توان از میان آن ها به مخالفت با تخریب دیوار برلین یا مقابله با قدرت دریافت حزب کارگران یاد کرد همگی در نقش آفرینی استریپ قابل مشاهده است. استریپ به درستی به سیاس بودن اهمیت بیشتری داده تا زن بودن، شاید به همین دلیل خانم تاچر تا سرانجام عمرش از تماشای این فیلم امتناع کرد.

منبع: برترین ها